1 Şubat 2012 Çarşamba

Sonra ben de ona dedim ki...

Keşke gitmeseydin lan. Bir yerden sonra zaten gitmen önemini yitirdi, en sonunda fark ettim ki elimde sadece keşkeler ve kocaman kocaman özlemler kalmış. O arada sen bayağı bir gitmişsin meğer..
Sonra.. Sonrasını biliyorsun sen de.. Havalar soğudu, kar kış kıyamet kapıda. Şimdi sabahları ilk gördüğüm, akşamları son gördüğüm sen olsaydın geyiğine girmek istemiyorum ama keşke sabahları yanımda uyansaydın mesela.. Kendim için demiyorum lan valla bak, üşümezdin bu kadar sen de.. Biliyorum, üşürsün sen tek kaldığında.
O değil de.. Keşke gitmeseydin olum bak.. Ya da ne bileyim madem bu kadar gittin hiç olmazsa birazcık özlüyor olsaydın. Kime gittiğin, ne yaptığın umrumda değil.. Sadece özleseydin.. O bile yeterdi.. Bayım..?
Neyse, bunların tek bir tanesini bile demedim zaten.. Başka şeyler konuştuk her karşılaştığımızda.. Ama hep sustuk..

1 yorum:

  1. en büyük kelimelerimiz hep biz susarken dökülüverir bakışlarımızdan.

    YanıtlaSil